എന്തിനീ കവിത ഞാനെഴുതി-
എന്റെ ഹൃദയമാം പുസ്തകത്താളില്.
വരികള് അപൂര്ണ്ണമായെഴുതിനിര്ത്തി-
പഴയ ഓര്മ്മകള് തിരയുന്ന നേരം,
ആരോ അടര്ത്തിയാ കടലാസുതാളിനെ-
ഒരു കളിവഞ്ചിയായി ഒഴുക്കിവിട്ടു.
കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നു മഴയതില്-
കടലാസ്സു വഞ്ചിയും നനഞ്ഞുകുതിരുന്നു.
ഇവിടെ മരിക്കുകയാകാം ഒരു കാവ്യം-
അത് പിറവിയെടുക്കുന്നതിന്നു മുന്പെ.
എന്നോ എന്തിനോ സ്നേഹിച്ചുപോയി ഞാന്-
അപൂര്ണ്ണമായ് കുറിച്ചിട്ട ആ വരികളെ.
കാവ്യം കടലാസ്സില് നിന്നടര്ന്നുമാറി വര്ണ്ണ-
രേഖയായ് പടിഞ്ഞാട്ട് ഒഴുകിനീങ്ങേ,
അറിയാതെ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നെന് കണ്ണുകള്-
അത് വ്യര്ത്ഥമെന്നറിയാമതെങ്കിലും.
പരിഭവമില്ല പരാതിയില്ല പിന്നെ-
ആരിത് ചെയ്തെന്ന ചോദ്യമില്ല,
സര്വ്വേശ്വരാനീ പൊറുത്തീടുകീ തെറ്റ്-
ആരാകിലും അവനുമെന് സോദരന്.